شاه عباس شگفت زده می شود و می بیند که حافظ صریحا دارد می گوید وقت تبریز است و لشکرکشی می کند به تبریز و بعدها به اهمیت تاریخی و ضرورت سیاسی این عمل خودش پی می برد و درود به روان حافظ می فرستد که ترغیبش کرد. حوزه رواج فال و فال زدن به حافظ از ایران امروز خیلی گسترده تر بوده است. آسیای میانه که هنوز مناطقی از آن فارسی زبان هستند، مهمترین شان تاجیکستان، در شرق شبه قاره هند شامل هند، پاکستان و بنگلادش، در غرب آسیای صغیر و عثمانی و ترکیه فعلی. در آسیای صغیر یا آناتولی یا عثمانی، حاجی خلیفه یا کاتب چلبی در کتاب کشف الظنون چنین می گوید: «دیوان حافظ معروف و متداول بین فارسیان است با آن فال می گیرند و بسیار اتفاق می افتد بیت مناسبی، موافق حسب حال فال گیرنده می آید، به همین جهت او را لسان الغیب می گویند (لسان الغیب یعنی زبان سخنگو از جهان غیب یا از جانب غیب). بعد ها لسان الغیب که صفت دیوان حافظ بوده ، به خود حافظ گفته شده است. الان مراد ما از لسان الغیب حافظ است و نه دیوان حافظ. یکی از جالب ترین دیوان های حافظ، دیوانی است که در هند به دست آمده، دیوانی با یادداشت هایی که یکی از یکی عجیب تر است. فال هایی که بزرگان در بزنگاه های تاریخی گرفته اند. پادشاهان و شاهزادگان نوشته اند که در چنین واقعه ای ما چنین فالی گرفتیم و درست درآمده و به سبب آن ستایشی، دعایی یا نذری در حق حافظ کرده اند. در حاشیه این دیوان شاهان مغولی از جمله همایون، جهانگیر و دارا شکوه یادداشت های تاریخی بسیار ارزشمندی درباره راستی و درستی و مناسب حال درآمدن فال حافظ در موارد خاص و غالبا در وقایع تاریخی ذکر کرده اند. باشد که حضرت حافظ راهگشای شما نیز گردد